Οι υπογράφοντες:
Ζαν Λυκ Μελανσόν, μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, συν-ιδρυτής του Κόμματος της Αριστεράς (Γαλλία)
Στέφανο Φασίνα, Βουλευτής, πρώην Αναπληρωτής Υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών (Ιταλία)
Ζωή Κωνσταντοπούλου, Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων (Ελλάδα)
Όσκαρ Λαφοντέν, πρώην υπουργός Οικονομικών, συν-ιδρυτής του Die Linke (Γερμανία)
Γιάννης Βαρουφάκης, Βουλευτής, πρώην Υπουργός Οικονομικών (Ελλάδα)
Στις 13 Ιουλίου, η Ευρωπαΐκή Ένωση έκανε να λυγίσει την δημοκρατικά εκλεγμένη ελληνική κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα. Η « συμφωνία » της 13 Ιουλίου είναι στην πραγματικότητα ένα πραξικόπημα το οποίο πέτυχε επειδή η Ευρωπαΐκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) έκλεισε τις ελληνικές τράπεζες και απειλούσε να μην της αφήσει να ξανανοίξουν ώσπου να δεχτεί η ελληνική κυβέρνηση την νέα εκδοχή ενός προγράμματος που είχε ήδη αποτύχει. Γιατί; Γιατί η επίσημη Ευρώπη δεν μπορούσε να δεχτεί την ιδέα πως ένας λαός που υπέφερε από τα αυτοκαταστροφικά μέτρα λιτότητας τόλμησε να εκλέξει μία κυβέρνηση αποφασισμένη να πει το « Όχι! ».
Το νέο μνημόνιο έχει έναν και μόνο σκοπό: να επιδεινώσει την μεγάλη ύφεση και τη λεηλασία της Ελλάδας από ξένα και ελληνικά ιδιωτικά συμφέροντα, με περισσότερη λιτότητα, περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις του δημοσίου τομέα, μια οικονομική πολιτική ακόμη πιο παράλογη και τη μισανθρωπία ως κοινωνική πολιτική.
Τι μας διδάσκει αυτό το οικονομικό πραξικόπημα; Το ευρώ έχει καταντήσει να είναι το όργανο για να ασκεί οικονομική και πολιτική κυριαρχία η ευρωπαΐκή ολιγαρχία η οποία, κρυμμένη πίσω από την γερμανική κυβέρνηση, ικανοποιείται με την κυρία Μέρκελ που κάνει την « βρώμικη δουλειά » που οι άλλες κυβερνήσεις είναι ανίκανες να κάνουν. Η Ευρώπη αυτή προκαλεί μόνο βία εντός των χωρών αλλά και ανάμεσα τους: μαζική ανεργία, κοινωνικό ντάμπινγκ, προσβολές των γερμανών ηγετών ενάντια στη νότια Ευρώπη, τις οποίες επαναλαμβάνουν όλες οι « ελίτ ». Η Ευρωπαϊκή Ένωση ευνοεί την άνοδο της ακροδεξιάς και έχει καταλήξει να είναι ένα εργαλείο για να ακυρωθεί ο δημοκρατικός έλεγχος επάνω στην παραγωγή και την διανομή του πλούτου στην Ευρώπη.
Το να πει κανείς πως το ευρώ και η Ευρωπαϊκή Ένωση εξυπηρετούν τους ευρωπαίους ή ότι τους προστατεύει από την κρίση είναι ένα επικίνδυνο ψέμα. Το να πιστέψει κανείς πως τα συμφέροντα της Ευρώπης μπορούν να υπερασπιστούν στα πλαίσια των κανόνων – φυλακή της ευρωζώνης και των συνθηκών της είναι μια ψευδαίσθηση. Η μέθοδος του « καλού μαθητή » που εφαρμόζουν ο Ολάντ και ο Ρέντζι είναι στην πραγματικότητα η μέθοδος του ιδανικού φυλακισμένου και είναι μία μορφή παράδοσης που δεν θα πετύχει καν λίγη επιείκεια. Ο πρόεδρος της κομισιόν, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ ήταν ξεκάθαρος: « δεν μπορεί να υπάρχουν δημοκρατικές επιλογές εναντίον των ευρωπαϊκών συνθηκών ». Είναι η νεοφιλελεύθερη εκδοχή της « περιορισμένης κυριαρχίας » που εφευρέθηκε από τον Σοβιετικό ηγέτη Μπρέζνιεφ το 1968. Τότε, οι σοβιετικοί έκαναν συντρίμμια την Άνοιξη της Πράγας με τα τανκς. Αυτό το καλοκαίρι, η Ευρωπαϊκή Ένωση έκανε συντρίμμια την Άνοιξη της Αθήνας με τις τράπεζες.
Είμαστε αποφασισμένοι να ξεκόψουμε με αυτήν την Ευρώπη. Αυτή είναι η προϋπόθεση για την αποκατάσταση των συνεργασιών μεταξύ των λαών μας και των χωρών μας σε μια νέα βάση. Πως θα μπορούσε κανείς να κινήσει μία πολιτική ανακατανομής των πλούτων, δημιουργίας θέσεων έργασίας, προπαντός για τους νέους, οικολογικής μετάβασης και δημοκρατικής επανίδρυσης με αυτήν την Ευρωπαΐκή Ένωση απέναντι του; Πρέπει να ξεφύγουμε από τον παραλογισμό και την απανθρωπιά των ευρωπαϊκών συνθηκών και να τις οικοδομήσουμε ξανά από την αρχή, χωρίς τον κλοιό του νεοφιλελευθερισμού, καταργώντας την δημοσιονομική συνθήκη και απορρίπτοντας την συνθήκη ελευθέρου εμπορίου με τις Ηνωμένες Πολιτείες (TTIP).
Η περίοδος αυτή είναι εξαιρετική. Αντιμετωπίζουμε μία κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Τα κράτη-μέλη πρέπει να έχουν το πολιτικό πεδίο που θα τους επιτρέψει να εφαρμόσουν τις κατάλληλες εθνικές πολιτικές, χωρίς να φοβούνται μήπως τους τις αρνηθεί το αυταρχικό Eurogroup, όπου κυριαρχούν τα συμφέροντα του ισχυρότερου των κρατών-μελών και του επιχειρηματικού κόσμου, ή η ΕΚΤ η οποία απειλεί να συντρίψει κάθε « μη συνεργάσιμη χώρα », όπως έκανε ήδη με την Κύπρο και την Ελλάδα.
Αυτό είναι το σχέδιο μας Α: πρέπει ο καθένας μας να δουλέψει στη χώρα του και στην Ευρώπη για μια πλήρη επαναδιαπραγμάτευση των ευρωπαϊκών συνθηκών. Δεσμευόμαστε να συνεργαστούμε στους αγώνες των ευρωπαίων παντού, μέσω μιας εκστρατείας ανυπακοής στις αυθαίρετες ευρωπαϊκές πρακτικές και τους παράλογους κανόνες έως ότου να πετύχει η επαναδιαπραγμάτευση.
Πρότος μας στόχος είναι να βάλουμε ένα τέλος στην ανευθυνότητα του Eurogroup. Δεύτερος στόχος είναι να βάλουμε τέλος στην « ανεξάρτητη » και « απολιτική » στάση της Ευρωπαΐκής Κεντρικής Τράπεζας, ενώ, στην πραγματικότητα, είναι άκρως πολιτικοποιημένη (με τον πιο τοξικό τρόπο), εξαρτάται πλήρως από πτωχευμένους τραπεζίτες και τους πολιτικούς εκπρόσωπούς τους και είναι έτοιμη να βάλει ένα τέλος στην δημοκρατία πιέζοντας απλά ένα κουμπί.
Η πλειοψηφία των κυβερνήσεων που εκπροσωπούν την ευρωπαΐκή ολιγαρχία και που κρύβονται πίσω από το Βερολίνο και τη Φρανκφούρτη έχουνε επίσης ένα σχέδιο Α: να μην λυγίσουν μπροστά στην διεκδίκηση δημοκρατίας των ευρωπαϊκών πολιτών και να χρησιμοποιήσουν βία για να βάλουν τέλος στην αντίσταση τους. Αυτό είδαμε τον Ιούλιο στην Ελλάδα. Γιατί κατάφεραν όμως να στραγγαλίσουν την δημοκρατικά εκλεγμένη ελληνική κυβέρνηση; Επειδή είχαν επίσης ένα σχέδιο Β: να πετάξουν την Ελλάδα έξω από την ευρωζώνη με τις χειρότερες δυνατόν συνθήκες, διαλύοντας το τραπεζικό της σύστημα και καταστρέφοντας την οικονομία της.
Ενάντια σε αυτούς τους εκβιασμούς, χρειαζόμαστε το δικό μας σχέδιο Β για να αποτρέψουμε το σχέδιο Β των πιο αντιδραστικών και αντιδημοκρατικών δυνάμεων της Ευρώπης. Για να ενισχυθεί η θέση μας ενάντια στην βάρβαρη δέσμευσή τους για πολιτικές που θα θυσιάσουν την πλειοψηφία για τα συμφέροντα μίας μικρής μειοψηφίας. Αλλά και για να επαναβεβαιωθεί η απλή αρχή πως η Ευρώπη δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνο οι ίδιοι οι ευρωπαίοι και πως τα νομίσματα είναι εργαλεία υποστήριξης μιας ευημερίας για όλους και όχι βασανιστήρια ή όπλα για να σκοτώσουν την Δημοκρατία. Εάν το ευρώ δεν μπορεί να εκδημοκρατιστεί, ή αν συνεχίσουν να το χρησιμοποιούν για να στραγγαλίζουν τους λαούς, θα σηκωθούμε, θα τους κοιτάξουμε ασκαρδαμυκτί και θα τους πούμε: « Για δοκιμάστε, να δούμε. Οι απειλές σας δεν μας τρομάζουν. Θα βρούμε έναν τρόπο να διασφαλίσουμε στους ευρωπαίους ένα νομισματικό σύστημα που λειτουργεί μαζί τους και όχι εις βάρος τους ».
Το σχέδιο Α για μία δημοκρατική Ευρώπη, υποστηριγμένο από ένα σχέδιο Β που δείχνει πως οι υπάρχουσες εξουσίες δεν μπορούν να μας τρομοκρατήσουν και να μας κρατήσουν σε υποταγή, θέλει να προσελκύσει την πλειοψηφία των Ευρωπαίων. Αυτό απαιτεί ένα υψηλό επίπεδο προετοιμασίας. Τα τεχνικά στοιχεία θα εμπλουτιστούν με συζητήσεις. Πολλές ιδέες βρίσκονται ήδη στο τραπέζι: καθιέρωση εναλλακτικών συστημάτων πληρωμών, εναλλακτικά νομίσματα, ψηφιοποίηση των συναλλαγών σε ευρώ για να παρακαμφθεί η έλλειψη ρευστότητας, συμπληρωματικά συστήματα ανταλλαγής μέσα σε κοινότητες, έξοδο από το ευρώ και μετατροπή του ευρώ σε κοινό νόμισμα.
Κανένα ευρωπαϊκό έθνος δεν θα μπορέσει να προχωρήσει προς την απελευθέρωσή του μένοντας απομονωμένο. Το όραμά μας είναι διεθνιστικό. Εν αναμονή του τι μπορεί να συμβεί στην Ισπανία, στην Ιρλανδία, πιθανώς και πάλι στην Ελλάδα αναλόγως με τις πολιτικές εξελίξεις και στην Γαλλία το 2017, πρέπει να εργαστούμε από κοινού για τον σχεδιασμό ενός σχεδίου Β, το οποίο να παίρνει υπόψιν του τις ιδιαιτερότητες της κάθε χώρας.
Προτείνουμε λοιπόν την οργάνωση μιας συνόδου κορυφής για το σχέδιο Β στην Ευρώπη, ανοιχτό σε όσους πολίτες, οργανώσεις και διανοούμενοι το επιθυμούν. Η σύνοδο αυτή θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί το Νοέμβριο του 2015. Θα ξεκινήσουμε τις διαδικασίες το Σάββατο 12, Σεπτέμβρη στην γιορτή της Ουμανιτέ. Ελάτε μαζί μας!
